De belevenissen van een herintreder. Een paar weken geleden heb ik na vele maanden revalideren weer de hardloopschoenen aangetrokken en mij aangemeld voor de beginnerscursus. Qua revalidatie ben ik er nog lang niet en onderga nog steeds twee keer in de week een uur lang fysio maar met hardlopen (eigenlijk moet ik joggen zeggen want op hardlopen lijkt het nog niet echt) mocht ik heel rustig aan gaan starten. Mij leek dat een goed idee om dat met de beginnerscursus te doen en tot op heden (nu 5 weken verder) gaat het heel gestaag. Mijn conditie is natuurlijk naar een nulpunt gedaald alhoewel ik bij de fysio ook de crosstrainer en het roeiapparaat gebruik dus afgezien van een training voor de knie is dat ook goed voor de conditie. Tevens doe ik ook een soort gehandicapten gym (zo noem ik het maar) om de rest van de spieren ook wat op peil te houden.
Natuurlijk kende ik de trainers van de beginnersgroep al maar inmiddels ben ik ook wat bekender met de beginnende hardlopers geworden. Ik heb bewondering gekregen voor deze mensen die helemaal vanuit soms geen enkele sportieve ervaring aan dit avontuur beginnen en het volgens mij af en toe best heel erg moeilijk hebben. Mij gaat het tot nu toe nog redelijk af al ben ik wel in de achterhoede te vinden. Enerzijds om de knie niet teveel te belasten en anderzijds om de deelnemers te ondersteunen en daarmee ook de trainers. Soms loopt een geblesseerde oudgediende mee (Bas Schippers) en dan is het helemaal gezellig. Rikje Koolwijk en Gea van Oostendorp hebben de boel uitstekend voor elkaar en de cursisten worden wekelijks via de mail op de hoogte gehouden van de vorderingen en soms zitten daar nog tips bij over kleding, schoenen, maar ook een lekker recept van courgette soep is al langs geweest! Helemaal top om zo betrokken te blijven. Ook de hulptrainers, Wim en Arend ondersteunen waar ze kunnen. Zo is er altijd iemand bij een geblesseerd persoon om die terug te begeleiden. Allemaal zaken die zeer goed geregeld zijn. Aan de veiligheid is ook gedacht want we kregen toen de schemer inviel allemaal een reflecterend hesje. Hardlopen in het donker is immers mega gevaarlijk als je niet zorgt dat je zichtbaar bent. Niet alleen de trainers zijn enthousiast ook de cursisten zijn dit. Als ze een keer niet kunnen dan lopen ze het programma zelf in hun eigen tijd wanneer het wel lukt. Dat noem ik gewoon gedreven! Één kandidaat komt zelfs uit Eerbeek en heeft dus al een aardige reis achter de rug. Af en toe luid zingend probeer ik bij de deelnemers, die het echt lastig hebben met het programma, de spirit er een beetje in te houden. We zitten nu inmiddels al op acht minuten en in mijn groep houden ze het perfect vol. Petje af. Doel is om over 5 weken 5 km achter elkaar te kunnen lopen. Ik ben ervan overtuigd dat de deelnemers dit allemaal gaan halen. Misschien gaat het voor mijn knie nog ietsje te snel en wellicht moet ik om die reden afhaken. Het is in mijn geval natuurlijk geen enkel probleem om een maand of wat later die 5 km te halen dus het blijft nog steeds “lopen met verstand”. De straat is niet mijn favoriete ondergrond heb ik al gemerkt. Als ik op dinsdagavond op de straat loop heb ik aanmerkelijk meer last dan als ik op zaterdag in het bos loop. Voor een deel is dit ook wel psychisch vrees ik want ik vind het bos heerlijk en de straat afschuwelijk.
Feit blijft dat ik het weer heerlijk vind om te herintreden en hoewel het tempo zeker niet hoog ligt en het misschien meer op joggen lijkt dan op hardlopen geeft het me nu al weer een gelukzalig gevoel. Straks naar groep drie en dan langzamerhand weer terug via twee en hopelijk ooit weer bij één bij de vertrouwde loopmaatjes. Een lange weg te gaan maar ik ga er voor.
Van onze (rollende) herintredende reporter Messica.