Vervolg van onze rollende reporter die inmiddels een heuse herintreder is geworden:

Beste loopmaten,

Hier eindelijk weer eens wat nieuws van de rollende reporter. Niet dat ik geen behoefte had aan schrijven maar het herstel gaat zo tergend langzaam (voor mij dan want voor de deskundigen gaat het juist zeer voorspoedig) dat er niet zoveel nieuws eerder te melden viel. Maar nu zijn er echte veranderingen die gemeld moeten worden zij het onder zware druk van de redacteur/webmaster Peter Mooij. Het moest minstens 15 A4’tjes worden maar dat lijkt me schromelijk overdreven.
Sinds 7 augustus loop ik weer “normaal” de trap op. Dus geen stapjes bijzetten op dezelfde trede maar gelijk naar de volgende trede. Vanaf 28 augustus (week 16 na de tweede operatie) mag ik ook voor het eerst op deze wijze de trap naar beneden nemen. De rolstoel is twee weken geleden ingeleverd en de hometrainer staat weer in de schuur want ik mag lekker buiten fietsen. Het zijn allemaal mijlpalen die een behoorlijke positieve mentale impact hebben. Je kunt je niet voorstellen hoe leuk het is om een trap normaal op te lopen alleen al omdat dit zoveel sneller gaat dan de “gehandicapte” methode.

Maar het mooiste nieuws komt nog, ik heb sinds vorige week weer de eerste meters HARD GELOPEN!!! Nou ja hardlopen is wel een beetje overdreven, ik zou het meer joggen willen noemen. Op de loopband bij de fysio. Eerst 1 minuutje op 4 km per uur en dan in hetzelfde tempo 1 minuut stevig wandelen. Een hoog bejaarde vindt het een slakkengangetje maar ik vind het al heel wat. Het klinkt misschien verschrikkelijk dramatisch of theatraal maar het moment dat ik mijn loopschoenen aan deed was onvergetelijk. Euforie in mijn hoofd. Ze zaten zóóóó lekker. Ik had ze ruim 6 maanden niet meer aangehad en ik liep als een gebakje de kamer rond met een smile van oor tot oor. Hoewel ik nog geen meter hardgelopen had was mijn hartslag naar mijn gevoel verhoogd naar een interval tempo. Ik hijgde nog net niet maar de ademhaling was bij lange na niet meer normaal van de opwinding. Heerlijk! Ik vroeg mijn fysiotherapeut om de eerste stapjes op de loopband vast te leggen en hier zien jullie het resultaat. Ik ben er bijna net zo blij mee als een ouder die vol trots de eerste stapjes van zijn of haar dreumes vastlegt. Inmiddels zit ik nu “al” op 4 x 1 minuut. Dit moet zo vier weken doorgaan en dan zou ik 2 x 10 minuten moeten halen en mag ik op zachte ondergrond het bos in. Jippie of zoals mijn dochter zou zeggen — Vet Cool –.

Nu komt dat prima uit want de beginnerscursus van Trim waar ik mij voor ingeschreven heb begint 10 september. Nog meer nieuws is dat ik sinds zaterdag 24 augustus meeloop met de wandelafdeling van Trim. De eerste poging bij deze groep (tussen de eerste en tweede operatie in) was niet zo’n groot succes. Al na 10 minuten moest ik afhaken en was mijn knie twee keer zo dik (dat verhaal staat hier ook ergens onder nog) dus dit keer heb ik eerst geoefend en braaf op het akkoord van de fysio gewacht. Nu loop je als je alleen loopt in een heel ander tempo dan in een groep dus het blijft toch een beetje spannend. Lenie (die ook geblesseerd was) zou ook deze zaterdag voor het eerst weer bij Trim meewandelen dus gezamenlijk werden wij een soort van “herintreders”.

Eindelijk kon ik weer een keer een euro in het emmertje gooien. Een heel klein gebaar waar de vele trimmers waarschijnlijk nooit bij stilstaan maar ik genoot ervan. Het staat voor: “Ik doe weer mee” of “ik ben erbij”, en mijn hart maakte een sprongetje! Oude bekenden kwamen een praatje maken en het was gelijk weer als vanouds. Nou ja, als je groep 1 ziet vertrekken dan lijkt het nog wel erg ver weg en misschien haal ik dat niveau wel nooit meer maar mijn gelukzalige gevoel was er niet minder om. Het wandelen met de groep ging dit keer stukken beter al voelde ik mijn knie na een uurtje behoorlijk. Ik kreeg het er zelfs warm van maar misschien kwam dat ook wel omdat het helemaal niet koud was. Technisch gezien moet mijn knie het aankunnen en de chirurg en de fysio zijn uitermate tevreden dus waarom zou ik het dan niet zijn? De pees is aangehecht, de schroeven zitten goed de rest is trainen en tijd. Het duurt een jaar voordat de tunnel waar de pees doorgetrokken is gevuld is met bot. Een langdurig herstel dus maar dan heb je wel een sterkere pees dan in een natuurlijke situatie. Kortom: het duurt dus even maar dan heb je ook wat!!!

De wandelgroep is voorlopig mijn hoogst haalbare doel en ik vind het heerlijk. Hier nog een fotootje waar Lenie en ik onze première beleven in de groep. Bij terugkomst was iedereen natuurlijk heel benieuwd hoe het ons vergaan was en Peter had zowaar een microfoon gevonden en duwde die direct onder onze neuzen voor een heus interview. Hij stelde mij een vraag waar Lenie enorm de slappe lach van kreeg en om alle trimleden een beetje aan het werk te houden (en gelijk testen of er wel een beetje op de site gekeken wordt) leek het ons wel een leuk idee om te vragen of jullie een originele vraag kunnen bedenken. De leukste vraag wordt uiteraard gepubliceerd en deze persoon ontvangt van de, volledig partijdige en ongekwalificeerde, jury bestaande uit Lenie en Messica, een (overigens volledig waardeloze) bokaal van laten we zeggen : eeuwige roem!

Heb jij een goed idee? Vul het formulier hieronder in en je hoort binnenkort of je bij de prijswinnaar(s) hoort:

[contact-form-7 id=”5193″ title=”Prijsvraag Messica”]

 

Vervolg van onze rollende reporter:

En wéér zit het been helemaal ingepakt! 8 mei ben ik wederom geopereerd in Breda.
De pees uit mijn dijbeen die als nieuwe kruisband dienst moet doen was van uitstekende kwaliteit. Normaal is die bij vrouwen 6,5 mm en bij mij was hij 9 mm wat eigenlijk een mannenmaat is. Tja hoe zou dat nou komen? Ik geef gewoon de schuld aan Jan en Lenie die hebben met die trappentrainingen in het Berg en Bos park die hamstring zo achterlijk dik gemaakt maar ik heb er nu een mooi voordeeltje van. De chirurg was er in ieder geval helemaal verguld mee en als hij tevreden is ben ik het natuurlijk helemaal. Er zijn vervolgens twee tunneltjes geboord in het dijbeen- en scheenbeenbot en na een hoop getimmer en gesjor met prachtig gekleurde draadjes is de pees met een soort van ,voor mij het beste te benoemen als een, “gipsplaatplug” vastgezet. Het duurt even maar dan heb je ook wat. Mijn knie is volgens de chirurg straks van uitstekende kwaliteit. Hij heeft ook Wesley Snijder geopereerd en die trapt toch ook weer aardig een balletje. In ieder geval is niet te zien dat hij ooit last van zijn knie heeft gehad, laten we eerlijk zijn. Er hangen daar nog meer voetbalshirtjes met grote namen ingelijst dus het lijkt erop dat ze er wel verstand van hebben en ik in goede handen ben. Mijn verwachtingen zijn dan ook bovenmaats. In ieder geval moet ik nu even heel erg rustig aan gaan doen. Dat is lastig want ik ben niet zo van de rustig-aan-doen-achtige.

De eerste dagen na de operatie was het echter niet zo moeilijk. Ik zat aan de morfine en bijkomstig voordeel is dat je daar heel veel slaap van krijgt. Je krijgt er ook van alles bij wat je juist niet wilt (duizelig, misselijk, koorts, zweten, depressies, flauwtes etc.) en dus moet je met deze narigheid niet te lang doorgaan ook al omdat het super verslavend schijnt te zijn. Heb je er daarna weer een probleem bij. Afkicken… In ieder geval twee weken heel rustig aan doen. Het bot moet namelijk om de pees heen groeien zodat het op die manier verankerd raakt. Dit duurt alles bij elkaar 9 maanden. Hoeveel? 9 MAANDEN???? ja maar… dan kan ik alles weer hè. Zelfs skiën maar misschien moet ik dat even een jaartje overslaan….☺Dat voelt nog niet helemaal goed in de bovenkamer maar daar zitten ook je oren dus…. daar tussen denk ik..De eerste fysio heb ik alweer achter de rug. Het been mag niet belast worden zonder krukken. Ook dat is beroerd lastig. Neem maar even je koffie uit de keuken mee naar de kamer als je armen aan die krukken zitten. Pff… de post krijg ik vanuit de gang nog wel met mijn mond naar binnen maar echt lekker is het niet natuurlijk. Misschien is de dopiejopie status met die morfine dan toch wel beter want dan maak je je om dat soort dingen helemaal niet druk en blijft de post gewoon liggen totdat het eerste gezinslid zich aandient. Voorlopig dus maar even pas op de plaats en de periode een beetje uitzingen. Rolstoel erbij en rollen maar weer. Daarna is de wandelafdeling van Trim aan de beurt. De eerste kennismaking heb ik al gehad toen ik revalideerde van de eerste operatie. De fysio had nog zo gezegd dat ik hooguit 10 minuten mocht lopen en al helemaal niet met de groep maar ik voelde me super goed en dacht “ach zo’n vaart zal het toch niet lopen”. Ik liep dus na de introductie vrolijk met de wandelgroep mee maar na 10 stappen vroeg ik me af of ik niet i.p.v. de langzaamste per ongeluk in de snelste groep terecht was gekomen. Het tempo ging veel te hard en ik kon het niet bijhouden. De voorste moesten zelfs helemaal teruglopen om mij “op te halen”. Errrruug……. Toch nog iets te hoog gegrepen en de lat veel te hoog gelegd. Bij de eerste kruising stopten ze gelukkig en kon ik mijn achterstand inhalen om nog vrolijk mee te doen aan de oefeningen en toen ben ik rechtstreeks weer in mijn eigen sukkel tempo teruggekeerd. Maar….. ik was wel weer in het bos en hapte heerlijke zuurstof. Mijn knie was twee keer zo dik geworden en verstandig was het dus al helemaal niet maar desondanks vond ik het een meesterprestatie van mezelf. Dat ik ooit halve marathons hard liep kan ik me nauwelijks meer voorstellen.

In onze groep is Gerdine ook onfortuinlijk ten val gekomen. Zij was met haar gebroken arm bij mij op bezoek en Lenie bracht vanuit Trim Apeldoorn voor ons allebei een kadobon waar we heel vrolijk van werden. Bedankt Trim! Ik word zo onderhand een dure klant voor jullie (en ik breng geen stuiver binnen… ook dat nog!.

Ouder nieuws:

Er is weer ‘breaking news’ in knieland. Vandaag bij de chirurg geweest. De binnenband zit stevig vastgegroeid, de spierkracht komt langzaam weer terug, de stijfheid trekt gestaag weg en de soepelheid wordt beter door veel fysio, oefenen en dat alles in een sausje van pijn… Revalidatie gaat prima volgens schema. Goede nieuws: de brace mag nu eindelijk af! Na bijna 10 weken kan ik er de fik wel in steken! Ik mag nu wandelen en fietsen (binnen)! Dus ga ik met de Trim wandelploeg aan de slag. Jippie, daar verheug ik me echt onwijs op. Lekker het bos weer in op eigen kracht. Echter de euforie van nu “alles” mogen is van korte duur. Slechte nieuws namelijk is….: er zit teveel speling in de knie dus de tweede operatie is onvermijdelijk. De voorste kruisband wordt gemaakt door een peesje uit mijn achterdijbeen (hamstring : kan ik daar minder last van krijgen met hardlopen ha ha) te halen en dit wordt in het bot vastgezet. Het was al voorspeld maar ondanks dat alles voorspoedig gaat wordt het dus over twee weken weer helemaal terug naar af. Krukken, rolstoel etc. maar daarna zou het toch goed moeten komen. Hoe was het ook alweer… het moet eerst slechter worden voor het beter wordt? Maar beter worden zal het!

In ieder geval ga ik jullie weer zien in het bos…. p.s. mocht je me missen ik loop heeeeeeeeelemaal achteraan maar ik ben er weer…

de wandelende reporter Messica

Beste loopvrienden,
De service van Trim Apeldoorn gaat echt heel ver! De eerste keer dat ik voor behandeling bij de fysiotherapeut moest heeft de trainster Lenie mij met de rolstoel er naartoe gebracht. Zie foto! Twee vliegen in één klap, voor mij een frisse neus en zij was gelijk op de hoogte van de gekozen behandeling en de eerste vorderingen.

Inmiddels kan ik alweer autorijden en is de wereld gelukkig een stukje groter geworden. Heerlijk!

Zodoende kon ik afgelopen dinsdag even iedereen na de training gedag zeggen en live vertellen hoe het gaat.

Mooi om weer even “tussen” de groep te zijn en er voor een paar minuten bij te horen.

De knie kan nu na drie weken oefenen alweer tot 120 graden buigen en de hometrainer is vandaag in huis gekomen dus fiets ik lekker statisch rond! De revalidatie gaat perfect en ik zit goed op schema. Iedereen dik tevreden.

Tot zover weer van de (rollende) fietsende reporter. Messica

Beste hardloopvrienden, Er is weer nieuws! En wat voor nieuws, ik spring rond (in mijn hoofd) als een huppelende paashaas! Waarom? Lees maar…..

Deel 5

Goed nieuws, gisteren 27 maart bij de chirurg geweest en ik mag eindelijk wat gaan doen. Groen licht voor de fysio. Ik had namelijk het gevoel dat er helemaal niets gebeurde. Van binnen natuurlijk wel maar van buiten door mij zelf niets en ik ben niet zo van het niets doen…☺. Dinsdag begint echter de eerste van een oneindige reeks fysio om mijn kompleet stijf geworden knie en gehechte band en kuit weer soepel te krijgen.

Lees de rest van dit deel en het volledige verslag hier ….

Helaas heb ik nu een nóg grotere brace gekregen maar deze kan wel tot 90 graden scharnieren. Ziet er niet uit (zie foto) en ik word al robocop genoemd maar ach lekker belangrijk! Het is toch nog geen lente dus blote benen is nog niet aan de orde…   Die 90 graden haal ik nu natuurlijk nog niet want buigen doet heel erg pijn maar wel heerlijk om dat met trainen weer te bereiken en dat been sterk te maken want de spieren zijn na bijna 6 weken fixatie totaal weg. Het lijkt niet eens meer op mijn eigen been. Als ik op mijn zij lig in bed lijkt mijn dijbeen net op zo’n kipfilet aan de onderkant van een bovenarm van een oud vrouwtje…. Slap en zwabberig.. Brrr…

Ook mezelf elke dag prikken voor trombose hoeft eindelijk niet meer. Voelde me al een speldenkussen worden. En het allermooiste komt nog, hij zag op zich nog geen problemen om zonder meniscus hard te lopen! Een meniscus is heel erg belangrijk als je heel jong bent. Volgens hem ben ik absoluut niet jong (nou ja wat een belediging!) maar hij voegde er, na de aanblik van mijn door de belediging vertrokken gezicht, heel snel aan toe dat het meniscustechnisch bedoeld was. Hoe ouder je bent hoe minder belangrijk de meniscus is. Ik ben dronken van geluk! Over 4 weken weer terug en dan gaan we de voorste losse kruisband bespreken en het over de tweede operatie hebben. Kortom: aan de slag! De wandelgroep van Trim komt, zij het heel ver weg nog, in zicht!

Wordt vervolgd.

===========================================================================================

Complete verslag begint hieronder!

Beste en lieve Trim loopmaatjes,

Heel hartelijk bedankt voor de mooie bloemen vanuit het bestuur maar ook van de dinsdag- en de zaterdag groep de vele kaarten, bezoekjes, mailtjes, bloemen, telefoontjes, zelfs massages aan huis(!) en andere hartelijke steunbetuigingen. Dit helpt echt de narigheid te vergeten en doet enorm goed. Zoveel warmte met deze koude is om blij van te worden.

Wellicht is het verhaal van het ski-ongeluk nog niet voor iedereen bekend vandaar dat ik hieronder het verhaal maar even heb opgeschreven. Van de dinsdagmorgen groep moet ik met al mijn verhalen altijd een korte versie vertellen maar dat lukt mij bijna nooit. Sorry. Het is weer een lang(draderig) verhaal geworden dus als je alleen de actuele stand wil weten over mijn knie dan kun je doorscrollen naar Deel 4 dan ben je veel sneller klaar. Mocht je wel zin en tijd hebben dan veel leesplezier…☺ Ga er maar even rustig voor zitten…

Deel 1

Het ongeluk: Met enorm veel zin begonnen Edwin, Noëlle en ik aan de skivakantie in Frankrijk maar…. je voelt het al aankomen dit liep helemaal verkeerd af. Al op de eerste dag aan het einde durfde Noëlle niet meer van de, voor haar iets te moeilijke, piste af en nam ik haar tussen mijn benen in zoals we voorgaande jaren ook wel deden. Echter ze is nu 7 jaar oud, 30 kilo en heeft veel langere ski’s dan toen ze 4 was en dus was dat hard werken. Het ging een hele tijd goed maar helaas gleed ik op een gegeven moment bij een bochtje weg (botte ski…ook dat nog anders had ik het misschien nog net gered) en had ik niet de kracht om haar en mezelf overeind te houden en te corrigeren. Zij viel toen met haar volle gewicht op mijn linkerknie die in pflugstand stond (voor de niet-skiërs dus gedraaid naar binnen). Ik voelde direct een enorme pijn en wist dat het niet goed was. Noëlle liet ik los (iets waar ik nu nog spijt van heb maar een reflex onderdruk je kennelijk niet) en zij zeilde met een rotvaart naar beneden schreeuwend stuiterend over de steile piste. Ik kan je vertellen dat dit beeld niet erg makkelijk van het netvlies gaat en dat ik daar nog regelmatig last van heb ’s nachts. Want in een split second zag ik haar al ergens tegen te pletter slaan of in een ravijn induiken en dat was dan mijn schuld. Dit is niet wat je wilt als moeder zijnde! Gelukkig waren er omstanders die direct achter haar aan skiede en naar ons schreeuwde dat ze haar zouden opvangen. Even later was ze gelukkig ongeschonden tot stilstand gekomen en stond ze onbedaarlijk te huilen. Ze mankeerde niets op een grote blauwe plek na dan bleek later. Van een ambulancebroeder heb ik ooit geleerd dat als een kind erg huilt dat het dan nooit iets heel ernstigs is, pas als een kind stil is moeten de alarmbellen aan gaan…. maar toch. Edwin was bij mij gebleven nadat die mensen naar Noëlle gingen en hielp mij met opstaan. Ik had al gelijk sneeuw op de knie gedaan (sneeuw genoeg!!!) toen ik lag en dus was het misschien ook wel wat verdoofd. Het opstaan lukte en ogenschijnlijk ging het wel weer. Ik kon op de knie staan en ik dacht nog dat ik mazzel had gehad. Gauw naar beneden naar het appartement, ijs erop en misschien morgen weer rustig aan skiën moet ik hebben bedacht. Ook wilde ik snel naar Noëlle toe om haar natuurlijk te troosten. Ze was enorm geschrokken. Ik klikte mijn ski’s aan en vond het wel gek dat ik weinig kracht in mijn linkerbeen had maar ach… adrenaline in mijn lijf, beetje bibberen van de kou, schrik en de ademhaling nog onregelmatig dus dat was misschien toch niet zo gek. Ik skiede weer vooruit en maakte nog een beetje vaart en toen ik de rechterbocht wilde maken om bij haar te komen zag ik ineens mijn linkeronderbeen linksom gaan terwijl de rest van mijn lichaam rechts ging. Toen stortte ik opnieuw neer en had ik weer enorme pijn. Dat was definitief het moment dat ik dacht “er is nu iets helemaal mis van binnen” en ik besloot te blijven liggen en wachten op hulp in de vorm van de banaan (voor de niet-skiërs: de ski-brancard). Edwin en Noëlle gingen met hulp van een ski-leraar die Noëlle optilde verder naar een vlakker gedeelte en Noëlle heeft daar zelf nog rustig naar het appartement geskied. Ook de dagen erna heeft ze nog twee keer les gevolgd zodat ze niet misschien met een trauma of angst de vakantie zou afsluiten. Toen ik met de banaan en de ambulance naar de eerste-hulppost werd gebracht kwam de diagnose al snel. Voorste kruisbanden gescheurd en de binnenband. Later in Nederland bleek tijdens de operatie dat ook de meniscus totaal gescheurd was. Waarschijnlijk door de tweede val toen het onderbeen naast het bovenbeen is komen te staan en ik dus de meniscus als het ware geplet heb. De lol was er natuurlijk direct af en we hebben geregeld dat ik met een gipsvlucht naar Nederland kwam. Edwin en Noëlle gingen dezelfde dag met de auto. Om het allemaal nog wat dramatischer te maken kreeg ik ook nog even in Frankrijk de volgende dag de griep met hoge koorts. Kon ik er lekker bij hebben. Jeempie! Dan voel je je toch echt een dood vogeltje met zo’n been en half ijlend van de koorts hangend op zo’n bank. Ik zat er daar redelijk doorheen terwijl ik normaliter toch niet makkelijk uit het veld te slaan ben. Ben ook nog een keer flauwgevallen in het appartement wat de zorg van Edwin voor mij natuurlijk alleen nog meer deed toenemen. Wat doe je met een vrouw die niet meer aanspreekbaar is, niet meer wil bewegen en ook niet kan staan? Laten liggen ☺ha ha! Nee voor hem was het allemaal ook geen pretje.

Deel 2

De operatie: Afijn de eerste operatie op 27 februari is inmiddels achter de rug. Deze viel mij enorm tegen. Omdat er complicaties waren duurde het 3 x zo lang en had ik voor mijn gevoel daarna extreem veel pijn. De pijnbestrijding werd wat laat ingezet kennelijk want toen ik vanaf de verkoeverkamer naar de dagverpleging werd gereden had ik nog geen pijn maar toen was de ruggenprik nog niet uitgewerkt. Daarna kwam de pijn in alle hevigheid. Ik was helemaal verkrampt en kon nauwelijks antwoorden. De tranen biggelden over mijn wangen en ik zou uren later pas weer een pilletje krijgen. Ik dacht al “wat een hel dat ga ik nooit redden” en ik ben echt niet zo’n piepert want ik heb 2 jaar met een gebroken sleutelbeen gelopen terwijl elke zorgverlener op mijn geklaag zei dat ik er maar mee moest leven (het zou een peesje zijn…) en dat deed ik dus totdat het uiteindelijk werd ontdekt. Oeps foutje. Kortom een beetje pijn kan ik wel hebben. Het laken zat tussen mijn handen geklemd en kon ik niet meer loslaten. Toen ik kennelijk niet goed reageerde op de vragen kwam men snel in aktie. Met spoed werd ik toen weer naar de verkoeverkamer gereden en aan het infuus gelegd. Ik hoorde mensen tegen me roepen “laat dat laken los” omdat ik dat zo in elkaar gefrommeld verkrampt vast hield maar dat lukte gewoon niet! De anesthesist werd uit de operatiekamer geroepen, mijn gewicht werd gevraagd en spul werd direct in het infuus in mijn arm gespoten. Ik moest ontspannen anders werkt een verdoving niet maar zie dat maar voor elkaar te krijgen als je het gevoel hebt dat je been in brand staat. Na enige tijd lukte het natuurlijk wel en toen werd het allemaal weer dragelijk en kon ik ook normaal ademhalen maar zo’n ervaring zou ik niet graag nog een keer willen meemaken. Omdat ik aan het infuus lag mocht in niet naar huis en moest ik een nacht blijven. Ze wilden de pijnbestrijding ook graag bewaken en geloof me.. ik wilde ook graag dat ze dat deden, doodsbang dat die vreselijke pijn weer terug zou komen! Edwin wachtte me op in mijn eigen overigens zeer luxe kamer en ik kreeg nog een spuit in mijn been. Pas toen werd ik heerlijk suffig en na het super lekkere eten heb ik als een blok geslapen (lees buiten bewustzijn geraakt). De nachtverpleegster vond mij de ideale patiënt want zelfs van de bloeddrukmeting ’s nachts werd ik niet wakker. Van mij hadden ze geen last. “Als u lekker slaapt hebben wij ook een goede dienst” zei de verpleegster en dat is een waarheid als een koe. Later bleek dat ik zoveel stuff had gekregen dat ze een olifant er mee plat hadden gekregen en aangezien ik 54 kilo weeg en een olifant veel meer kon ik die diepe slaap wel begrijpen! De volgende dag mocht ik in de middag naar huis en de hele apotheek ging mee. Morfine- en opiumachtige preparaten, maagbeschermers, pillen tegen de misselijkheid (die ook door mensen met chemo genomen worden), ontstekingsremmers, trombose spuitjes de hele klimbim. Een waslijst die ik ook nog in een bepaalde volgorde en tijd moest innemen. Ik werd zo stoned als een garnaal en zweefde geregeld tussen slapen en suffig zijn. Als je alle bijsluiters leest ben je 1: afgestudeerd farmacoloog en 2: verbaasd dat je nog leeft. Wat een rotzooi. Wat hebben ze gedaan tijdens de operatie: De binnenband is van buiten aan elkaar gehecht en daar zit een wond van een centimeter of 10. Heel netjes wel dus daar valt zeker mee te leven. Lekker belangrijk trouwens.. De binnen en buiten meniscus zijn via een kijkoperatie bijna geheel verwijderd. Dat was een enorme tegenslag want dit was van de buitenkant vooraf niet bekend. De chirurg had tijdens het stellen van de diagnose wel terloops gezegd dat hij die meniscus niet helemaal vertrouwde en dat hij die dan ook gelijk zou controleren maar ik had dat helemaal niet opgeslagen. Waarschijnlijk vond ik die gescheurde banden al erg genoeg. De chirurg was zelf tijdens de operatie ook redelijk verbaasd. Termen als “Jemig, hier ook al een scheur” en “hij is hier totaal gespleten!” en “nou u heeft wel een opdonder gemaakt” tot wel 3 x toe en “ik zou volgende week gaan skiën mevrouw, maar als ik dit zo zie dan ga ik sleetje rijden” geven nou niet bepaald een positief beeld als je daar zo ligt. De voorste kruisband wachten we af want die operatie kan niet tegelijkertijd uitgevoerd worden. Hij heeft de losse kruisband netjes ‘neergelegd’ in de hoop dat deze misschien nog vast gaat zitten maar die kans is niet groot dus zoals het er nu uitziet zal ik over 8 of 12 weken eventueel een tweede operatie moeten ondergaan om een voorste kruisband met een peesje (hamstring) uit mijn achterdijbeen opnieuw te construeren. Nu zit ik met een brace van halverwege de kuit tot halverwege het dijbeen en moet ik deze 24 uur per dag dragen. Zelfs mee douchen dus, een hele onderneming met zo’n grote plastic zak. Ik mag het been absoluut niet buigen en moet de brace 4 weken dragen en dan gaan we kijken hoe verder. Er staat minstens een jaar voor de revalidatie maar de mensen van de statistieken kennen mij natuurlijk niet dus ik hoop dat gemiddelde een beetje naar beneden te halen. De banden en de stabiliteit van de knie gaan waarschijnlijk wel goed komen maar het is wel een lange weg te gaan. Bovendien kun je met fysio en trainen nog wel veel bereiken en men zegt dat de knie tot 80% weer terugkomt. Ik ga natuurlijk dat record verbeteren met misschien wel 90%? Wat me wel heel veel zorgen baart is het gemis van een meniscus. Voor hardlopen, wat ik 3 x in de week in totaal zo’n 40/50 km deed zoals jullie weten en ontzettend leuk vond om te doen, is namelijk absoluut een meniscus nodig om de harde klappen op te vangen. Tot op heden is er nog steeds geen kunst-meniscus ontwikkelt alhoewel ze in Amerika wel transplantaten gedaan hebben. Geen super resultaten maar er wordt dus wel aan gewerkt. Zelf vind ik het bijna ongelofelijk dat we niet in staat zijn om een soort eenvoudig gel kussentje in de knie te maken maar dat zal wel aan mijn gebrekkige anatomische kennis liggen. Ik zou het bijna zelf gaan uitvinden. Laten we maar duimen dat ik wellicht de eerste hardloper wordt die het zonder kan en misschien moet ik de favoriete afstanden van 15 km en de halve marathon wat terugschroeven naar kortere wedstrijdjes…. En anders maar vast gaan sparen voor een reisje naar Amerika, meniscusje kopen!

Deel 3

Ziek: Even een tussenstand. Met de knie ging het eigenlijk best goed en de zwaarste pijnstillers kon ik na een paar dagen wel laten staan. Echter het staartje griep zat kennelijk nog in mijn lichaam (of andere infecties) want ik bleef hoesten en de voorhoofdsholteontsteking en koorts zorgde ervoor dat ik moe en futloos bleef. Antibiotica gekregen maar… daar kreeg ik in eerste instantie diarree van en zaterdag dacht ik een gezond biologisch vitaminepreparaatje te nemen maar kennelijk in combinatie met de antibiotica geen goed plan. Doodziek, koorts en overgeven dus zondag als gereanimeerd dood vogeltje van de bank naar het bed en vice versa doorgebracht. Tja zo schiet het niet op en het is al helemaal niet goed voor het herstel van mijn knietje. Misschien is het ook wel een ontgiftigingsreaktie van mijn lichaam van al die troep die de laatste weken naar binnen gaat (en nog). Morgen is de antibiotica klaar en dan zit ik alleen nog maar elke dag aan de trombose prikjes. Rust schijnt de oplossing te zijn voor dit soort griep- en weerstandproblemen maar ja rust staat niet zo in mijn woordenboek maar ik moet er nu toch echt aan geloven.

Deel 4 Hoe ging de eerste controle? Dinsdag 12 maart zijn de hechtingen eruit gehaald. De knie ziet er goed uit en ze waren tevreden. Ik mag nu in het water want de wond is netjes dicht! Jippie dus ook in de jacuzzi thuis (wel met brace natuurlijk) en daarom heb ik maar een tweede brace besteld want als ik dat ding zo lang moet dragen dan ruiken ze me straks al voordat ik binnen ben. Kan er eentje nat worden en even lekker in het sop. Wel een hele uitgave maar hé je kunt het er zelf niet voor breien….. Nu dus nog twee weken met de brace voor de volgende controle en dan, afhankelijk hoe de knie is, krijg ik wat oefeningen en kunnen we hopelijk in stijgende lijn qua gezondheid verder! Hoop volgende week ook weer lekker te gaan werken maar tot nu toe ben ik te moe en te slap. Beetje nuttig zijn en iets doen past wel bij me…. Ben ook helemaal klaar voor de eerste revalidatie, heb er gewoon onwijs zin in om dat been weer sterk te maken want hoe sterker mijn knie des te eerder Trim weer in zicht is. Maar misschien niet zo snel op de zaken vooruitlopen. Eerst maar eens kijken hoe ik weer gewoon kan wandelen. Gelukkig heeft Trim ook een wandelafdeling zodat ik er weer snel bij kan zijn. Ik verheug me daar al op! Vrienden geniet van het hardlopen want je ziet het … in een split second is het ineens heel ver weg! En als het eens een keertje regent of rotweer is en je hebt geen zin, denk dan aan mij, ik zou zo 100 keer met je willen ruilen!!! Wordt vervolgd. Messica van Veen, van uw lopende reporter naar uw rollende reporter!