Tekebeet
Ik houd het op tekebeet (oude spelling), want het is de beet van één teek. Maandag zat ik rustig op de bank, ik trek mijn been op en voel een raar plekkie op mijn enkel. Heel gemeen net buiten mijn zicht. Alleen met heel veel draaien kon ik erbij. Het jeukte een beetje dus ik probeerde het uit te knijpen als een puistje. Dat lukte echter niet, zodat ik mijn vrouw erbij riep. Bril op, kijken, voelen, peuteren. Gut, het zou wel eens een teek kunnen zijn, maar ik zie alleen een heel klein zwart puntje. zelfs na heel veel knijpen en pulken liet het zwarte puntje niet los. Dinsdag ben ik bij mijn huisarts binnengelopen, waar de assistente voorvarend te werk ging met haar teken-kit. Het ondier had zich echter al zo diep in mijn huid ingegraven dat hij zich met het plastic tekenschepje niet meer liet verwijderen. Dus moesten we het hogerop zoeken, waarbij de dokter zelf erbij kwam om de chirurgische ingreep te verrichten. Zij gebruikte een scherpe naald om het tekelijf weg te snijden.
Waarschijnlijk is de teek op zaterdagochtend op mijn been gesprongen, precies op het plekje tussen sok en broekspijp. Volgens Willem Takken vallen ze niet uit de bomen, maar kruipen ze juist omhoog langs een stengel totdat er een gastheer langskomt waarop ze kunnen overspringen.
De volgende dag zag de wond er nog rood gezwollen uit, met een zwart puntje erin. Dus voor de zekerheid toch maar terug naar de huisarts. Op donderdag trad ik de praktijk binnen en werd daar ontvangen door een andere arts; blijkbaar is de praktijk nu een duo-baan, maar dat heeft ook voordelen, want deze huisarts inspecteerde het wondje, stelde mij gerust en gaf een interessante uitleg: wanneer een teek zich vastgebeten heeft, duurt het ongeveer 24 tot 48 uur voordat zij (het zijn de vrouwtjes) bloed gaat zuigen. Daarbij is ongeveer 50% van de Apeldoornse teken besmet met Borrelia, de bacterie die de ziekte van Lyme veroorzaakt. De dokter legde uit dat nadat haar duo-collega het grootste deel van de teek verwijderd had, het gevaar feitelijk geweken was, omdat de bacterieën zich in de buik van de vrouwtjesteek bevinden. Overgebleven kop en kaakdelen zijn wel eng, maar worden door het lichaam uitgestoten, net als een splinter. Wel opletten of er zich een rode ring rondom de beet ontwikkelt, want dan is er een besmetting, die met een antibioticum bestreden moet worden.
Paul Ritter.